Zwierzak i jego paszport

Co warto wiedzieć przed założeniem paszportu zwierzakowi?

Procedury wymagają odpowiedniej kolejności wykonanych czynności przed samym wystawieniem paszportu.

1. Jako pierwsze wykonuje się badanie kliniczne zwierzęcia, mające na celu kontrolę jego stanu zdrowia i określenie, czy nie ma przeciwskazań do szczepienia.

2. Następnie wymagane jest oznakowanie zwierzęcia mikrochipem spełniającym wymagania normy ISO 11784 (wykorzystujące technologię HDX lub FDX-B) lub wymogi Aneksu A do normy ISO 11785. Jest to podstawowy i jedyny zatwierdzony sposób znakowania zwierząt wymagany do wydania paszportu po 3 lipca 2011 roku. Dodatkowo warto chipowanie i szczepienie przeciwko wściekliźnie rozłożyć na dwie daty – niektóre służby celne szczególnie zwracają uwagę, by różnica pomiędzy tymi dwoma zabiegami wynosiła minimum 1 dzień. Warto również przed wyjazdem udać się do przychodni i sprawdzić działanie mikrochipu – po prostu odpowiednim czytnikiem odszukać mikrochip pod skórą i sprawdzić jego numer.

3. Dopiero po badaniu i po oznakowaniu szczepienia można zaszczepić na wściekliznę (dotyczy zarówno pierwszego, jak i kolejnego szczepienia – według przepisów tylko taka kolejność odpowiednio potwierdza, że dane zwierzę ze swoim numerem identyfikatora zostało zaszczepione).
W Polsce obowiązkowi szczepienia podlegają psy po osiągnięciu 3 miesiące życia. Obowiązkowo dawki przypominające podaje się co 12 miesięcy do końca życia.
Decyzją Komisji Europejskiej, w przypadku pierwszego szczepienia na wściekliznę szczepienie uznane jest za WAŻNE dopiero po 21 dniach od dnia wykonania szczepienia. W przypadku kolejnych szczepień podawanych regularnie w odstępach rocznych, takie szczepienie uzyskuje ważność od razu. Jeśli odstęp między kolejnymi szczepieniami wynosi powyżej 365 dni – obowiązuje zasada 21 dni.

4. Na sam koniec upoważniony lekarz weterynarii wypisuje i wydaje paszport – uzupełnia się go o dokładne dane opiekuna zwierzęcia, samego zwierzęcia, datę implantacji mikrochipu (również wkleja się kod paskowy dołączony do zestawu do znakowania mikrochipem) i oczywiście dane szczepień przeciwko wściekliźnie.
Można do paszportu wpisać poprzednie szczepienia przeciwko tej chorobie zakaźnej, ale tylko na podstawie posiadanych potwierdzających je zaświadczeń lekarsko-weterynaryjnych, jednak tylko gdy zostały one wykonane po dacie implantacji mikrochipu.

UWAGA! Od 29 grudnia 2014 roku obowiązuje nowy wzór wystawianych paszportów dla zwierząt towarzyszących. Paszporty wystawione przed tą datą pozostają ważne i nie jest wymagana ich zmiana.

 

O czym należy wiedzieć przed przekroczeniem granicy?

Prawo obowiązujące w całej Unii Europejskiej przez zwierzęta towarzyszące rozumie się psy, koty i fretki i tylko tym zwierzętom można wystawić paszport.

Jedna osoba (opiekun wpisany w odpowiednie dokumenty) może przewozić maksymalnie 5 zwierząt, którym został wystawiony paszport. Takie zwierzęta mogą przekroczyć granicę, jeśli podróż odbywa się w celach turystycznych, związana jest z zawodami czy wystawami.
Powinno się posiadać dokumenty potwierdzające udział w takich imprezach. Przy zawodach i wystawach wymagane jest dodatkowo ukończony 6 miesiąc życia.

Podczas pobytu zwierząt na terytorium innego państwa, nie może zmienić właściciela – transport zwierząt nie może się odbywać w celu komercyjnym. Wtedy obowiązują inne przepisy niż opisane tutaj (handel wewnątrzwspólnotowy).

Pierwszym możliwym przewidzianym przez prawo terminem wykonania szczepienia przeciwko wściekliźnie jest ukończony przez zwierzę 12 tydzień życia. Dlatego wśród państw, które bezwzględnie wymagają takiego szczepienia, zwierzę może przekroczyć granicę po 15 tygodniu życia, w 22 dobie po zastrzyku (musi upłynąć 21 dni od szczepienia, by zostało uznane za ważne – dzień szczepienia liczy się jako “0”).

Wyjątkowo państwa członkowskie mogą dopuścić przemieszczanie o charakterze niehandlowym na swoim terytorium zwierząt z innego państwa członkowskiego, w wieku poniżej 12 tygodni (nieszczepionych na wściekliznę) lub zwierząt w przedziale wiekowym 12 – 15 tygodni (w okresie 21 dni po szczepieniu, czekających na uzyskanie ważności).

 

Jakie są wybrane wymagania stawiane przez przykładowe państwo członkowskie UE?

Przede wszystkim oznakowanie mikrochipem, zaszczepienie na wściekliznę oraz paszport wystawiony przez upoważnionego lekarza weterynarii – takie wymagania stawia większość państw członkowskich.

Obowiązkowe odrobaczenie (zwalczanie tasiemca Echinococcus multilocularis) obowiązuje przed podróżą do Wielkiej Brytanii, Irlandii, Finlandii, Malty i Norwegii. Środek przeciwrobaczy musi zawierać prazikwantel. Powinien zostać podany nie wcześniej niż 5 dni i nie później niż 24 godziny przed przekroczeniem granicy.

Szwajcaria dopuszcza wwóz zwierząt poniżej 12 tygodnia życia, ale tylko z matką od której są w dalszym ciągu zależne i z zaświadczeniem, że od urodzenia nie miały kontaktu od urodzenia ze zwierzętami wolnożyjącymi, które mogą być potencjalnie źródłem zakażenia. Takie samo zaświadczenie dotyczy zwierząt po szczepieniu, ale przez upłynięciem 21 dni i uzyskaniem ważności szczepienia.

Do Szwajcarii nie można wwozić zwierząt z kopiowanymi uszami i ogonem.

Przed wyjazdem do Szwecji zaleca się, by zwierzęta zaszczepić przeciwko leptospirozie i nosówce.

Do niektórych państw nie wolno przewozić ras uważanych za agresywne i niebezpieczne dla człowieka i innych zwierząt:
– do Norwegii i Szwecji: Pit Bull Terrier, American Staffordshire Terrier, Fila Brasiliero, Tosa Inu, Dogo Argentino.- do Francji: niewpisane do francuskiej księgi rodowodowej psy w typie American Staffordshire Terrier, Mastiff i Tosa Inu obowiązuje całkowity zakaz wwozu oraz dla psów wyłącznie rasowych American Staffordshire Terrier i Tosa Inu oraz psy rasowe i w typie Rottweiler istnieją bardzo restrykcyjne warunki (dostępne tutaj – ulotka informacyjna ze strony ambasady francuskiej).
– w Wielkiej Brytanii zabronione jest utrzymywanie psów w typie: Pit Bull Terrier, Tosa Inu, Dogo Argentino, Fila Brasiliero.
– w Niemczech psy ras lub w typie Pit Bull Terrier, American Staffordshire Terrier, Staffordshire Terrier, Bull Terrier a także inne rasy, które mogą być uznane za niebezpieczne – nie mogą być utrzymywane bez zezwolenia.

 

Co się dzieje, gdy nie ma pełnej wymaganej dokumentacji?

Przy braku wymaganych dokumentów, niemożności odczytania numeru mikrochipu bądź niespełnienia któregokolwiek z warunków danego państwa – zwierzę może zostać zawrócone do kraju pochodzenia lub / i poddane kilkunastotygodniowej kwarantannie, a w skrajnych przypadkach może zostać uśpione. Dlatego tak ważne jest dokładne sprawdzenie obowiązującego prawa w kraju docelowym oraz dopilnowanie wszelkich formalności przed wyjazdem.

Informacje pochodzą bezpośrednio z wybranych źródeł prawnych (podanych niżej) oraz ze stron internetowych ambasad wybranych państw.

Dokładamy wszelkich starań, aby podane informacje były aktualne – jednak czasami możemy przeoczyć pojedyncze nowelizacje prawa obowiązującego w danym kraju – dlatego na jakiś czas przed planowaną podróżą należy sprawdzić informacje zamieszczone na stronach ambasady państwa docelowego i ewentualnie wszystkich państw przez które przebiega trasa podróży.

Jeśli zwierzę przekracza granicę bez opiekuna, przewóz odbywa się zgodnie z warunkami przewozu handlowego – taka sytuacja jest opisywana w zasadach handlu wewnątrzwspólnotowego, więc może się okazać na granicy, że potrzebne są dodatkowe dokumenty.

 

Przydatne linki:

  1. Każda strona internetowa ambasad państw docelowych
  2. Strona Głównego Inspektoratu Weterynaryjnego – podstrona o podróży ze zwierzęciem towarzyszącym
  3. Anglojęzyczna strona stworzona przez osoby prywatne zawierająca podstawowe warunki wwozu do wybranego kraju psów, kotów i fretek
  4. Anglojęzyczna szybka ankieta z Ambasady Szwajcarii w celu uzyskania podstawowych warunków wwozu na teren Szwajcarii psów, kotów i fretek

 

Wybrane źródła prawne:

  1.  Rozporządzenie (WE) nr 576/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie przemieszczania zwierząt domowych o charakterze niehandlowym i zmieniające rozporządzenie (WE) 998/2003
  2. Decyzja Komisji 2005/91/WE z dnia 2 lutego 2005 r. ustanawiająca okres, po którym szczepienie przeciwko wściekliźnie uważa się za ważne